در دوره صفویه، ساخت شمعدان‌های استوانه‌ای رایج شد و به تدریج، کاربری آن در حرم رضوی افزایش یافت. این شمعدان‌ها دارای پایه پهن، دهانه باز و برگشته و برخی هم، دارای دسته‌هایی برای حمل ساده‌تر بودند. امروزه پنج عدد از این شمعدان‌های نفیس که روی آن‌ها با نقره و طلا تزئین شده و به اصطلاح نقره‌کوب یا طلاکوب هستند، در موزه آستان ‌قدس رضوی قابل مشاهده و در معرض دید عموم است. نکته جالب توجه، استفاده از ابیات و روایات برای تزئین بدنه این شمعدانی‌هاست. به عنوان نمونه، روی بدنه یکی از آن‌ها این شعر حک شده ‌است: «عشق باید در دل تاریک تا روشن شود / شمع اگر آتش نبیند از کجا روشن شود / گر فروزد صد هزاران شمع بی‌رخسار تو / دل از آن شمع هزاران کی مرا روشن شود». به طور کلی، استفاده از ادبیات برای انتقال مفاهیم معنوی در هنر ایرانی اسلامی، بسیار رایج و دیدنی است. متأسفانه ما عادت کرده‌ایم که بدون دقت در این جزئیات از کنار یادگاری‌های کهن بگذریم؛ در حالی که هر کدام از آن‌ها، صرف نظر از ارزش هنری چند صدساله، می‌تواند مدرسه کوچکی برای آموزش فضائل انسانی باشد.